Przy Kościuszki w Gorlicach, obok Marysieńki stoi sobie pomnik Łukasiewicza. Kłopot w tym, że w mało estetycznym otoczeniu

Łukasiewicz od pewnego czasu jest dla Gorlic wyznacznikiem wszystkich promocyjnych trendów. Poczynając od samorządu, przez szkoły, przedszkola, rozmaite stowarzyszenia itd. Muzeum Światła chcemy budować, murale ze wspomnianym mamy przeogromne, a nawet wielką imprezę ze światłem w roli głównej. Na tym nie koniec - szkoły przeprowadzają konkursy z wiedzy o życiu patrona szkoły, a maluchy malują lampy naftowe.

Tymczasem przy Kościuszki stoi sobie pomnik. Niepozorny, w stosunku do innych, które się w mieście pojawiają. Pewnie większość kierowców, która jeździ drogą krajową, nawet nie ma czasu, żeby do dostrzec. Piesi też są w ciągłym pośpiechu, więc Ignacemu nikt się specjalnie nie przygląda. Efekty już są – doniczki, które pamiętają chyba czasy słusznie minione, zaczynają się rozpadać. Może nawet lepiej, bo galeria chwastów, które w nich rosną, na pewno uroku miejscu nie dodają. Obojętnie do kogo ono należy – miasta, pobliskiej spółdzielni mieszkaniowej czy zarządcy drogi. Czy kogokolwiek innego.

Przy samym Łukasiewiczu też niezbyt estetycznie. U stóp pomnika leży wypłowiała wiązanka bibułkowych kwiatów złożona jakiś już czas temu przez uczniów jednej ze szkół. Wokół cokołu, spomiędzy płytek wyrastają kępy dzikiego jęczmienia i zielska wszelakiego